Dominacja Coopera skończyła się w 1961, kiedy to Ferrari znów sięgnęło po tytuł mistrzowski z kierowcą Philem Hillem. Od tego sezonu już wszystkie zespoły zdecydowały się stosować silniki z tyłu bolidu. Był to też tragiczny rok dla F1, bo znów na torze Monza zginął niemiecki kierowca Wolfgang von Trips, który jeździł dla Ferrari. Co ciekawe, ten kierowca został wicemistrzem w swoim ostatnim sezonie 1961.
Sezon 1962 to zwycięstwo Grahama Hilla z zespołem BRM (British Racing Motors). Sezon rozpoczął się 20 maja a zakończył się dopiero 29 grudnia. Meksykanin Ricardo Rodriguez został w tym sezonie najmłodszym zdobywcą punktów w F1. Oczywiście teraz, na dzień dzisiejszy jest to Max Verstappen. Sam Rodriguez zginął w GP Meksyku, ale wtedy tej rundy nie zaliczano do Mistrzostw Świata. Drugi z braci Pedro Rodriguez też w roku 1971 zginął na torze Norising, wtedy w RFN. W sezonie 2015 będzie ponownie od roku 1992 rozgrywane GP Meksyku właśnie na torze Autodromo Hermanos Rodriguez. Od połowy roku 1962 zespół Lotus wprowadził model Lotus 25, który po raz pierwszy wykorzystywał monocoque.
Od roku 1963 przyniosło to niesamowity efekt. Ten model nadwozia samonośnego spowodował większe bezpieczeństwo oraz obniżył masę pojazdu. Jim Clark z Lotusa został mistrzem świata, a Lotus oczywiście mistrzem konstruktorów.
Sezon 1964. Sezon kończył się znów szybciej, bo 25 października. Mistrzem został John Surtees a w konstruktorach Ferrari.
Sezon 1965. Znowu triumf Lotusa z lepszym modelem Lotus 33, który był bardzo podobny do Lotusa 25, tyle że miał o wiele lepszy silnik i szersze opony. Mistrzem świata został znowu Jim Clark.
Sezon 1966. Jack Brabham sięga po swój kolejny w karierze tytuł mistrzowski. Nie byłoby nic w tym dziwnego, gdyby nie fakt, że to pierwszy kierowca F1, który zdobył tytuł mistrzowski w bolidzie o swoim nazwisku. Po prostu jeździł w swoim własnym zespole Brabham. Od tego sezonu ograniczono pojemność silnika do 3 litrów. Brzmi to dzisiaj niesamowicie dużo, zważając na to, że teraz mamy 1,6 litra.
Sezon 1967. Denny Hulme - nowozelandczyk zdobywa z Brabhamem tytuł mistrzowski. Od tego sezonu zaczęto w Lotusie używać silników Ford Cosworth DFV, dzięki którym odniesiono wspaniałe sukcesy, nie tylko w F1, ale także w 24h Le Mans oraz Indianapolis. Lotus pod koniec sezonu zaczął używać już spojlerów.
Sezon 1968. Triumf zespołu Lotus z nowym silnikiem oraz Grahama Hilla jeżdżącego dla nich. Sezon zaczął się 1 stycznia, a zakończył 3 listopada. Lotus 49, jaki występował w tym roku był pierwszym bolidem, w którym zaczęto używać reklam sponsorskich.
Sezon 1969. Mistrzem świata został Jackie Stewart w zespole Matra. Lotus 72 był bolidem, w którym dodano już przednie skrzydło. Coraz większą przywiązywano do tego uwagę.
Sezon 1970. Jedyny sezon Formuły, kiedy mistrzem świata został pośmiertnie austriak Jochen Rindt. Zginął on w GP Włoch 1970 podczas jednego treningu. Cały czas dominował Lotus 72, który już bazował na rozwiązaniach aerodynamicznych, takich jak przednie i tylne skrzydło, hamulce tarczowe, dwie chłodnice. Samochód ten wykorzystywano aż do sezonu 1974, kiedy to ścigano się także w Lotusie 76.
Sezon 1971. Lotus nie może otrząsnąć się po śmierci swojego kierowcy Jochena Rindta i pomimo świetnego samochodu zaczyna z nim eksperymentować i rozwiązania jak napęd na cztery koła czy turbina gazowa nie sprawdziły się. Mistrzostwo zdobyła po raz pierwszy ekipa Tyrell z kierowcą Jackim Stewartem.
Sezon 1972. Znów Lotus ze swoim Lotusem 72 odnosi sukces i zdobywa mistrzostwo świata razem z Emersonem Fittipaldim.
Sezon 1973. Kolejny rok z rzędu ekipa Lotusa wygrywa, lecz tym razem swój trzeci tytuł zdobywa Jackie Stewart. Podczas GP Holandii ginie Roger Williamson.
Sezon 1974. Pierwszy sezon, w którym wprowadzono stałe nr dla zawodników.
Sezon 1975. Niki Lauda z zespołem Ferrari wygrywa swój pierwszy tytuł mistrzowski. Zdobywa 19,5 pkt. przewagi nad drugim Emersonem Fittipaldim. To jak do tej pory największa przewaga nad drugim zawodnikiem.
Sezon 1976. Niesamowita walka przez cały sezon pomiędzy Jamesem Huntem z McLarena a Nikim Laudą z Ferrari. Na przemian wygrywał Niki Lauda z Huntem. Podczas GP Niemiec 1976 doszło do strasznego wypadku na torze Nurburgring. Niki Lauda wpadł w poślizg, uderzył w barierę i bolid stanął w płomieniach. Lauda dostał ogromnych poparzeń płuc i pauzował przez dwa wyścigi. Pojawił się jednak już na torze Monza, czyli trzy wyścigi po wypadku i zajął czwarte miejsce. Ostatnie GP Japonii odbyło się w fatalnych warunkach. Lauda zrezygnował z jazdy, bo bał się o swoje bezpieczeństwo, a James Hunt wygrał mistrzostwo świata.
Sezon 1977. Mistrzostwo zdobył Niki Lauda, a James Hunt odsunął się na drugi plan, bo zajął dopiero 5 miejsce. Natomiast Lotus zaprezentował kolejne efektowne auto - Lotusa 78. Było to pierwsze auto, które wykorzystało efekt przypowierzchniowy. Na czym to polegało? Poprzez odpowiednio wyprofilowaną podłogę powietrze pod samochodem przyspieszało, zmniejszało się ciśnienie i zwiększyła się zarazem przyczepność samochodu.
Sezon 1978. Lotus 78 i Lotus 79 odegrały kluczową rolę w zdobyciu tytułu przez Mario Andrettiego. Efekt przypowierzchniowy, aluminiowy monocoque, spojlery stały się nadrzędną sprawą.
Sezon 1979. Tym razem to Jody Scheckter wygrał z Ferrari tytuł mistrzowski, a Lotus zaczął chyba za bardzo kombinować z bolidem, bo był dopiero czwarty w klasyfikacji konstruktorów. Brakowało niezawodności.
Lotus 25
Lotus 49
Lotus 72
Lotus 79
Niki Lauda
