Sezon 1989. Drugi rok razem Prosta i Senny w McLarenie Honda. Trwa zabójcza walka o zwycięstwo w klasyfikacji indywidualnej. Genialny Ayrton Senna w międzyczasie wygrał GP Monako z przewagą ponad 50 sekund nad drugim Alainem Prostem. Kulminacja nastąpiła w GP Japonii, przedostatniej rundzie mistrzostw świata. Na 47 okrążeniu Ayrton Senna próbował wyprzedzić na ostatniej szykanie Alaina Prosta, lecz on zjechał Sennie na wewnętrzną i doszło do kolizji, zajechał mu drogę. Prost wycofał się z wyścigu, natomiast Senna pojechał dalej przez strefę bezpieczeństwa i następnie wygrał wyścig. Jednak ostatecznie ukarano Ayrtona za - jechanie przez strefę bezpieczeństwa by powrócić na tor. Prost pozostał bez winy, pomimo że on zawinił, a Senne zwyskwalifikowano z GP Japonii. Mistrzostwo zdobył Alain Prost, w konstruktorach wygrał McLaren
Sezon 1990. Alain Prost z powodu atmosfery napiętej i ciągłych napięć w zespole McLarena opuścił go i trafił do Ferrari. Znów jednak nie uniknął walki z Ayrtonem. Po raz kolejny w GP Japonii doszło do kolizji pomiędzy nimi. Tym razem na pierwszym zakręcie Senna zbyt mocno podciął wewnętrzną i wjechał w Prosta. Tym razem to Senna zdobył tytuł mistrza świata, jak samo jak McLaren w konstruktorach.
Bardzo niedorzeczne dwa lata, w których zawodnicy specjalnie się o siebie rozbijali. Przynajmniej Formuła 1 przez to stawała się bardziej popularna.
Sezon 1991. Tym razem nie doszło już do strasznych pojedynków pomiędzy Senną a Prostem. Ten pierwszy zdobył z dużą przewagą tytuł mistrza świata. Podczas GP Belgii zadebiutował Michael Schumacher w Benettonie.
Sezon 1992. Alain Prost zrezygnował z jazdy w tym sezonie, bo nie znalazł odpowiedniego miejsca dla swoich oczekiwań. W tym roku zaczął dominować Williams, który miał doskonale opanowane aktywne zawieszenie, automatyczną skrzynię biegów oraz kontrolę trakcji. Wygrał tytuł Nigel Mansell, który miał prawie dwa razy więcej punktów niż drugi Ricciardo Patrese. Nigel wygrał 14 z 16 sesji kwalifikacyjnych w tym sezonie.
Sezon 1993. Do F1 powrócił Alain Prost i dołączył do ekipy Williamsa, która dalej dominowała. Prost przyszedł na miejsce Nigela Mansella, który w tym sezonie nie jeździł. 15 z 16 sesji kwalifikacyjnych w tym sezonie wygrał Williams, ale Senna był na drugim miejscu w klasyfikacji ze stratą 26 punktów. Wygrał naturalnie Alain, który zakończył tym samym karierę z czterema tytułami na koncie.
Sezon 1994. Najtragiczniejszy w historii F1. FIA zakazuje wszelkich pomocy elektronicznych, jak np. kontrola trakcji, aktywne zawieszenie, automatyczna skrzynia biegów, ABS, elektronicznego akceleratora oraz skrętnych czterech kół.. Senna wiąże wielkie nadzieje, bo przechodzi do Williamsa. Jednak niestety Williams ma ogromne problemy, bo brakuje niezawodności. Senna nie kończy dwóch pierwszych wyścigów. Nadchodzi trzeci wyścig sezonu - GP San Marino. Podczas treningu dochodzi do źle wyglądającego wypadku z udziałem Rubensa Barrichello, który z ogromną prędkością wjechał w bandę. Na szczęście nie doznał poważnych obrażeń. Następnego dnia w sobotę ginie Roland Ratzenberger podczas kwalifikacji. W zakręcie Villeneuve uderza z ogromną prędkością w bariery - ponad 300 km/h. Nie było szans na przeżycie. Nadeszła niedziela. 1 maja 1994 roku na szóstym okrążeniu GP San Marino dochodzi do kolejnego przepotężnego wypadku. Przy prędkości około 310 km/h Ayrton Senna wypada z toru w zakręcie Tamburello i uderza w betonową ścianę. Niestety dostaje uderzenie śmiertelne w głowę. Cały padok był wstrząśnięty. Co ciekawe, gdyby Senna nie dostał w głowę wróciłby do padoku o własnych siłach, bo nie złamał ani jednej kości i nie miał ani jednego siniaka. Ten weekend nazywany jest "czarnym weekendem". Chyba nie trzeba tłumaczyć dlaczego... Po tym wypadku wprowadzono od razu zmiany w przepisach. Od GP Monako, czyli następnego wyścigu prędkość w alei serwisowej w czasie wyścigu ograniczono do 120 km/h, a w czasie kwalifikacji i treningów do 80 km/h. W następnym wyścigu rozmiar przedniego skrzydła zmniejszono, tak samo rozmiar dyfuzor, podniesiono końcowe płaty przedniego skrzydła. W następnym wyścigu zwiększono masę bolidu o 15 kg, a potem do 15 kg, dodano m.in. elementy ochraniające głowę. Pomimo śmierci dwóch zawodników to walka o tytuł trwałą bardzo zażarcie aż do ostatniego wyścigu w Australii. Michael Schumacher zablokował wyprzedzającego Hilla, bardzo podobnie zresztą jak przed laty Prost Sennę i w ten sposób obaj się zderzyli i nie ukończyli wyścigu. Tytuł zdobył Michael Schumacher a konstruktorkę wygrał Williams.
Sezon 1995. Tym razem już Michael Schumacher zdominował sezon. Wygrał 9 z 17 wyścigów i zdobył tytuł mistrza świata, podobnie jego team Benetton. W ostatnim wyścigu sezonu Mika Hakkinen zaliczył dosyć lekko wyglądający wypadek, ale był w stanie zagrożenia życia. Przeżył tylko dzięki szybkiej wentylacji płuc. Ostatni rok, kiedy widzimy silniki V12.
Sezon 1996. Zostały poszerzone nieco kokpity. Schumacher przeszedł do Ferrari. Zmieniono Safety Car z Renault na Mercedes AMG. Sezon wygrał Damon Hill z zespołem Williamsa, a mistrzem świata został jak na razie po raz pierwszy syn wcześniejszego kierowcy, który był też mistrzem świata, czyli Grahama Hilla
Sezon 1997. Trwa kolejny rok zażartej walki pomiędzy Michaelem Schumacherem a Jacquesem Villeneuvem. Najbardziej został zapamiętany ostatni wyścig. GP Europy na torze Jerez. Michael Schumacher był wyprzedzany przez Villeneuve'a. Schumacher jednak zajechał mu drogę podobnie jak Hillowi w 1994. Lecz tym razem Jacques mógł jechał dalej, a Schumacher zakopał się w żwirze. Michael został za ten manewr zdyskwalifikowany z całego sezonu 1997. Villeneuve zdobył z Williamsem tytuł.
Sezon 1998. Pierwszy raz mamy same silniki V10. Tytuł zdobywa Mika Hakkinen z zespołem McLarena. Najbardziej zapamiętany wyścig sezonu był w Belgii, gdzie po starcie rozbiło się 16 z 22 aut. Była straszna ulewa i jeden wypadek Davida Coultharda spowodował reakcję łańcuchową. Dodatkowo Schumacher podczas dublowania zderzył się z Coulthardem, tak się zdenerwował, że jak zakończył wyścig od razu po kolizji, bo zniszczył zawieszenie, to krzyczał, że on próbował go zabić.
Sezon 1999. Mistrzostwo zdobył Mika Hakkinen po raz drugi. Drugi natomiast był Eddie Irvine. Michael Schumacher doznał kontuzji podczas GP Wielkiej Brytanii, złamał nogę i nie startował przez 6 rund. Kiedy wrócił do ścigania to zajął w przed i w ostatnim wyścigu drugie miejsca.
Ayrton Senna & Alain Prost
Barrichello crashes Imola 1994
Ratzenberger after crash Imola 1994
Senna after crash Imola 1994
Schumacher & Villeneuve 1997 Jerez
Mika Hakkinen
Schumacher crashes Silverstone 1999
