SPA - FRANCORCHAMPS

środa, 11 marzec 2015 19:19

SPA - FRANCORCHAMPS

Napisane przez Rulalos

wielkość czcionki Zmniejsz czcionkę Powiększ czcionkę

Oceń ten artykuł

(4 głosów)

Dane techniczne toru:

Długość: 7,004 km

Ilość okrążeń: 44

Dystans wyścigu: 308,052 km

Kierunek: prawostronny

Rekord okrążenia: 1:43:726 (M. Schumacher, Ferrari, 2002, stara pętla)

1:41:501 (S. Vettel, Ferrari, 2018, obecna pętla)

Tor Spa-Francorchamps położony jest niedaleko miejscowości Spa w Belgii. Jest to jeden z nielicznych torów w kalendarzu, na którym Formuła 1 gościła już w pierwszym sezonie F1. Jednak czy warto tam dzisiaj się ścigać? Zapraszam na opis toru.

Zacznijmy od samej historii obiektu. Sam obiekt na początku powstał z okolicznych dróg publicznych już w 20-leciu międzywojennym, kiedy to zorganizowano GP motocyklowe oraz wyścig długodystansowy. Początkowo pętla liczyła aż 15 km, nie było jeszcze sekwencji Eau Rouge i całego obecnego drugiego sektora. Pętla szła prosto po prostej Kemmel i nitka wychodziła dopiero przy Blanchimont. Wszystko działo się wokół mieszkalnych budynków, zabezpieczonych blokami siana. Zakręty były bardzo szybkie i nie było żadnych dodatkowych osłon. Nie było też szeroko. Po wojnie od razu dodano nowy zakręt Eau Rouge i Raidillon i dzięki temu ten obiekt po Monzy jest najszybszym torem wyścigowym w Europie. Początkowo wyścig odbywał się nieprzerwanie od 1950 roku, nie było w 1957 i 1959 roku. W 1960 roku był bardzo tragiczny weekend na torze, porównywalny później do GP San Marino 1994. Dwóch kierowców: Chris Bristow i Alan Stacey, dwaj brytyjczycy zginęli podczas wyścigu. Pierwszy wypadł z toru i zginął na miejscu, w drugiego uderzył ptak, który wywołał śmiertelne obrażenia. Ponadto w treningach przed wyścigiem Stirling Moss i Mike Taylor również mieli poważne kraksy. GP dalej odbywało się na tym torze. Próbowano wprowadzić jakieś zmiany w roku 1969, kiedy nie odbyło się GP Belgii, ale ostatnie GP F1 na starej pętli odbyło się w 1970. Potem zdecydowano się na zaprzestanie organizowania tam GP F1, ale z naciskiem na F1, bo inne wyścigi się tam odbywały. Zatem nie brakowało wypadków. Postanowiono przebudować gruntownie ten tor. GP natomiast odbywało się na torze Zolder i Nivelles.

W roku 1983 zorganizowano pierwsze GP na nowej pętli (od tamtego czasu w miarę regularnie, w 1984 roku jeszcze było Zolder, ale od 1985 roku tylko Spa). Przede wszystkim skrócono drastycznie tor, z około 14-15 km do około 7 km. Dobudowano zupełnie nową sekwencję od zakrętu Les Combes do zakrętu Blanchimont. Tym samym było już o wiele bezpieczniej, bo nie było dróg prywatnych, ale tylko był to użytek toru wyścigowego. W roku 1999 usunięto barierę przy zakręcie Eau Rouge od strony wewnętrznej zakrętu. W 2003 roku po raz kolejny nie odbyła się edycja GP Belgii, z racji zabronienia reklamowania koncernów tytoniowych w Belgii. Wiadomo, że wtedy F1 czerpała z tego ogromne zyski. Oprócz tego wprowadzono niewielką modyfikację szykany Bus Stop. Nieco bardziej ją wydłużono i poszerzono. Jeszcze tylko raz GP Belgii nie odbyło się w roku 2006, ponieważ postanowiono całkowicie zlikwidować szykanę Bus Stop. Zastąpiono ją inną szykaną. Taka wersja toru jest do dzisiaj.

Teraz przejdźmy do opisu samej nitki toru. Prosta startu-mety nie jest długa. Możemy tutaj użyć DRSu. Dohamowanie do zakrętu nr 1 i mamy teraz bardzo ważne wyjście z tego zakrętu. Od teraz przez mniej więcej 25 sekund mamy na maksa otwartą przepustnicę aż do zakrętu Les Combes. W zakręcie nr 2 w 1998 roku miał miejsce największy w historii F1 karambol. O tym później. Teraz przechodzimy do najsłynniejszej sekwencji Eau Rouge i Raidillon. Mamy ogromny dreszczyk emocji i przypływ adrenaliny. Przejeżdżamy z prędkością około 300 km/h w zakręcie z otwartą przepustnicą, dodatkowo szybko zmieniamy kierunki i jedziemy pod górę, nie widzimy wierzchołka Raidillon. Nawet dzisiaj kierowcy krzyczą w kokpicie. Choć teraz spokojnie przejeżdżamy zakręt z gazem wciśniętym do podłogi. Kiedyś tak się nie dało i tylko nieliczni to potrafili. Wyjeżdżamy z Eau Rouge mając nawet 310 km/h i teraz mamy długą prostą Kemmel, gdzie mamy świetne miejsce do wyprzedzania, bo możemy użyć DRSu i mamy się gdzie napędzić. Teraz kończy się pierwszy sektor.

Sektor nr 2 zaczyna się zakrętem Les Combes. Tutaj kiedyś w przeszłości tor szedł dalej drogami publicznymi. Zakręt Les Combes to chyba najbardziej znienawidzone miejsce przez kierowców Mercedesa Lewisa Hamiltona i Nico Rosberga. O tym również później. Po sekwencji Les Combes nr 7,8,9 mamy kawałek prostej. Tor zaczyna się powoli obniżać i zjeżdżamy w dół. Teraz dosyć podchwytliwy zakręt Bruxelles, gdzie bolid jest bardzo podsterowny. Po wyjściu przechodzimy w zakręt nr 11 i jedziemy nieco dłużej prostą. Zakręt nr 12 Pouhon jest bardzo trudny, powiedział bym nawet, że jest on dwuwierzchołkowy. Musimy uważać na wyjście z tego zakrętu oraz na tarki, bo gdy na nie za bardzo najedziemy to możemy bardzo łatwo wypaść na pobocze. Zjechaliśmy już maksymalnie w dół. Teraz zakręt nr 13,14 - Campus. Potem zakręt nr 15 - Stavelot i kończy się sektor nr 2.

Sektor nr 3 zaczyna się po wyjściu ze Stavelot. Od tego momentu mamy cały czas gaz wciśnięty na maksa aż do szykany przy końcu toru. Zakręt nr 16, który przechodzi w łuk Blanchimont 17 i 18, gdzie jest naprawdę łatwo o wypadnięcie z toru, bo prędkość jest już 320 km/h. Teraz dojeżdżamy do szykany, gdzie kiedyś była sekwencja Bus Stop i znowu prosta startu-mety.

Co ze słynniejszymi wyścigami? Było ich naprawdę sporo. Opiszę parę z nich.

1960 - Zaczniemy pechowo, bo tragiczny weekend GP, kiedy ginie dwóch brytyjskich kierowców: Chris Bristow i Alan Stacey.

1998 - Fatalne warunki pogodowe. Na pierwszym okrążeniu w drugim zakręcie dochodzi do największego w historii F1 karambolu. David Coulthard wpadł w poślizg i uderzył w barierę. Jednak z powodu fatalnej widoczności nie było widać całego zajścia. Ucierpiało w kolizji w sumie aż 16 aut. Tylko 6 pozostało nieuszkodzonych. Część kierowców się wycofała, a część wzięła zapasowe auta, które kiedyś można było mieć. Nazywało się to T-Car. Oprócz tego zajścia Michael Schumacher podczas dublowania Davida Coultharda urwał sobie przednie prawe koło. Jak skończył wyścig to omal ze złości nie pobił Coultharda w boksach. Wyścig ukończyło zaledwie 8 kierowców.

2012 - Potężny karambol na pierwszym zakręcie. Romain Grosjean zajechał drogę od razu po starcie Lewisowi Hamiltonowi, który wjechał prosto na niego. Ucierpiał Hamilton, Grosjean, który przeleciał przez tor, Alonso, który cudem nie dostał w głowę od bolidu Grosjeana oraz Perez.

2014 - Drugie okrążenie. Zakręt Les Combes. Nico Rosberg, który stracił po starcie pozycję na rzecz Lewisa Hamiltona prawdopodobnie celowo wjechał w Lewisa Hamiltona przebijając mu tylne lewe koło. Rosberg zniszczył sobie przednie skrzydło, ale pojechał dalej i zdobył drugie miejsce. Wygrał w tym całym zamieszaniu Daniel Ricciardo, a na mecie rozległy się gwizdy dla Nico Rosberga. Po tym wyścigu Nico zaczął popełniać błędy, które wykorzystywał Hamilton by zostać mistrzem świata i być szybszym i lepszym w drugiej części sezonu.

2019 - W wyścigu Formuły 2 po kwalifikacjach Formuły 1 doszło do tragicznego wypadku, w którym Francuz Anthoine Hubert ratując się przed spinem Francuza Giuliano Alesiego stracił panowanie nad samochodem, uderzył w bandę za Raidillon, a jadący za nim ekwadorsko-amerykański kierowca teamu juniorskiego Saubera Juan Manuel Correa uderzył z prędkością 250km/h w bok jego samochodu. 3/4 bolidu przestało istnieć. Wszelkie transmisje nie pokazywały żadnych obrazków z tego miejsca. Anthoine zginął w wyniku odniesionych obrażeń, natomiast amerykanin przeżył z urazem kręgosłupa i złamanymi obiema nogami. Brutalna lekcja motorsportu. Ku pamięci kierowcy Charlesowi Leclercowi udało się wygrać niedzielny wyścig, pierwszy w karierze, a samo zwycięstwo zadedykował swojemu zmarłemu przyjacielowi.

Te cztery wyścigi najbardziej zapadły mi w pamięć. Z pewnością było ich o wiele, wiele więcej, ale nie jestem w stanie wszystkich opisać. Jest to jeden z ulubionych torów Michaela Schumachera, bo jest on bardzo blisko jego domu w Niemczech. Tutaj zadebiutował w 1991 roku, wygrał swoje pierwsze GP, gdzie w sumie odniósł 6 zwycięstw.

Ten tor położony jest w górach, a wszyscy wiemy jaka pogoda jest w górach - bardzo nieprzewidywalna. Nie inaczej jest na torze Spa, gdzie bardzo często pada. Mało tego. Zdarza się tak, że w jednej części toru pada, a w drugiej świeci słońce i jest całkowicie sucho. Wszystko z racji długości samego toru, bo jest on najdłuższy w całym kalendarzu - ponad 7 km. Taka pogoda stanowi spore wyzwanie dla zawodników. Jednak nie jest to wyzwanie dla kibiców, dlatego że oni bardzo chętnie przychodzą na to GP. Nic dziwnego, bo dzieje się na tym torze sporo. Warto oglądać to GP.

Zwycięzcy GP Belgii na torze Spa-Francorchamps:

1950 - Juan Manuel Fangio - Alfa Romeo

1951 - Giuseppe Farina - Alfa Romeo

1952 - Alberto Ascari - Ferrari

1953 - Alberto Ascari - Ferrari

1954 - Juan Manuel Fangio - Mercedes-Benz

1955 - Juan Manuel Fangio - Mercedes-Benz

1956 - Peter Collins - Ferrari

1958 - Tony Brooks - Vanwall

1960 - Jack Brabham - Cooper

1961 - Phil Hill - Ferrari

1962 - Jim Clark - Lotus